Czy zastanawialiście się kiedyś nad tym co łączy nasze Siostry: z rzymską bazyliką z pierwszej połowy piątego wieku, ze śniegiem, który spadł na rzymskie wzgórza w środku lata i z Najświętszą Maryją Panną, Matką Miłosierdzia Bożego? Zapewniam Was, że odpowiedź na powyższe zagadnienie jest niezwykle pasjonująca!
Zgromadzenie Matki Bożej Miłosierdzia powstało jako wspólnota zakonna, z myślą o ratowaniu dziewcząt i kobiet potrzebujących głębokiej moralnej odnowy, które pragnęły odmienić swoje życie. Założycielką Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia jest Matka Teresa Ewa z książąt Sułkowskich hrabina Potocka. Przyszła na świat w 1814 roku w Warszawie. Po bezdzietnym małżeństwie z hr. Władysławem Potockim, odkryła w sobie powołanie do całkowitego poświęcenia się Bogu, przez oddanie się dziełu miłosierdzia. W tym celu, za radą swojego spowiednika, wraz z dwiema towarzyszkami, odbyła podróż do Francji. Przyglądając się ofiarnej pracy matki Teresy Rondeau (1793-1866), poznawała charyzmatyczną pracę francuskich sióstr pochylających się nad moralnie upadłymi dziewczętami i kobietami. W mieście Laval otrzymała szatę zakonną i doświadczenie w posłudze miłosierdzia, z którym wróciła do Polski. Tu założyła nową, niezależną instytucję, opartą na stylu życia i regule sióstr z Francji. Zaproszona przez arcybiskupa Zygmunta Szczęsnego Felińskiego, objęła „Dom schronienia” w Warszawie przy ulicy Żytniej. Przytulisko poświęcono 1 listopad 1868 roku, a powyższa data uchodzi za początek działalności Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Polsce. Sześć lat później, w 1868 roku, siostry otworzyła bliźniaczy dom w Krakowie. Minęło kolejnych dziesięć lat, kiedy Stolica Apostolska zezwoliła na połączenie się dwóch wspólnot zakonnych: z Laval i z Polski. Matka Teresa Potocka zakończyła swój ziemski żywot w Wilanowie, w 1881 roku, a jej doczesne szczątki spoczęły w grobowcu zakonnym na Powązkach w Warszawie.
Matka Teresa Potocka jest więc Założycielką Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia; matka Teresa Rondeeau – uchodzi za współzałożycielkę, ale jest jeszcze jedna bardzo ważna osoba, którą nasze Siostry czczą jako swoją duchową współzałożycielkę. Mowa o Świętej Siostrze Faustynie Kowalskiej, Apostołce Miłosierdzia Bożego. W dziewięćdziesiątą rocznicę urodzin Mistyczki z Głogowca, 25 sierpnia 1995 roku, Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, uroczyście uznało Świętą Faustynę za swoją duchową współzałożycielkę, upatrując w kontynuacji zleconej Jej przez Jezusa Miłosiernego misji, swoje powołanie.
Cóż zatem ma to wszystko wspólnego z rzymską bazyliką z pierwszej połowy piątego wieku, ze śniegiem, który spadł na rzymskie wzgórze w środku lata, z Najświętszą Maryją Panną, Matką Miłosierdzia Bożego i naszymi Siostrami?
Misja Świętej Siostry Faustyny nierozłącznie związana jest z Osobą Wcielonego Miłosierdzia Bożego, Jezusem Chrystusem, Synem Bożym, który przyjdzie powtórnie na świat, w chwale, aby sądzić żywych i umarłych. Nie chodzi tu tylko o przymiot Boży, o miłosierdzie Boże, ale o samą Osobę Chrystusa, który jako Syn Boga Jedynego, jest Wcielonym Miłosierdziem Boga. Ta objawiona przez samego Boga prawda o Nim samym, niejednokrotnie była odrzucana przez ludzi. Konsekwentnie do tej heretyckiej wizji, odrzucano też Najświętszą Maryję Pannę, jako Matkę Syna Bożego, czyli Matkę Bożą, potocznie mówiąc: Matkę Boską, Bożą Rodzicielkę, Bogurodzicę.
W pierwszej połowie V wieku (431 rok), na Soborze w Efezie, uroczyście ogłoszono dogmat wiary o Boskim Macierzyństwie Maryi, ukazując jednocześnie, że od początku w wierze Kościoła, opartej na Piśmie Świętym czyli Objawieniu Bożym oraz świętej Tradycji przekazywanej od czasów apostolskich, Maryja jest „Theotokos” czyli Matką Wcielonego Syna Bożego, Matką Wcielonego Miłosierdzia Bożego. Oto fundament Bożego Objawienia, opoka wiary i zbawienia. Po zakończeniu soboru, na chwalę Boskiego Macierzyństwa Maryi wzniesiono na dawnym Wzgórzu Eskwilińskim, okazałą bazylikę, która w późniejszych czasach otrzymała nazwę Bazyliki Matki Bożej Większej, Sancta Maria Maior. Jest to najstarsza na Zachodzi bazylika poświęcona czci Najświętszej Maryi Panny.
Dzisiejsze liturgiczne wspomnienie nosi także wdzięczną nazwę Matki Bożej Śnieżnej. Starożytne podanie głosi, że jakoby sama Matka Boża wybrała sobie miejsce na budowę swojej świątyni, kiedy to na Wzgórzu Eskwilińskim, w najbardziej upalnym dniu owego lata, 5 sierpnia, spadł śnieg. Miał to być niezwykły znak na potwierdzenie, a może na niezwykłe przypieczętowanie objawionej przez Boga, prawdy, o Bóstwie Chrystusa i Bożym Macierzyństwie Najświętszej Maryi Panny.
Tak więc dzisiejsze liturgiczne wspomnienie mówi o Tajemnicy Bóstwa Chrystusa i o Bożym Macierzyństwie Maryi: Maryja jest Matką Bożą, inaczej mówiąc: Matką Wielonego Miłosierdzia Bożego - Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, Odkupiciela człowieka.
Z okazji dzisiejszego święta przyjmijcie Drogie Siostry najserdeczniejsze nasze życzenia okraszone szczerą modlitwą.
Ks. Janusz Kowalski wraz z Pielgrzymami i Parafianami.
