“Przystąpię do ołtarza Bożego, do Boga, który jest moim weselem”
    (Ps 43,4).

    “Rozważcie więc,
    co czynicie
    Takiego napomnienia udziela ksiądz biskup
    przyszłym kapłanom podczas ich święceń kapłańskich!
    Czy słowa te nie mają znaczenia dla wszystkich,
    którzy razem z kapłanem uczestniczą w liturgii?
    Czy słowa te nie są ważne również dla ministrantów,
    którzy w liturgii mają do spełnienia szczególne zadanie?
    Rozważcie więc, co czynicie…”
    (E.Nubold i E.Stencel, Przy ołtarzu Pana)

Parafialne zespoły posługujące w Liturgii

Pierwszym parafialnym zespołem liturgicznym jest zespół ministrancki, na którym skupia się uwaga kapłanów i wiernych.
W książce pod tytułem: “Przy ołtarzu Pana”, czytamy, że ministrant to:

POMOCNIK przy sprawowaniu Mszy św. i podczas innych nabożeństw liturgicznych,
ten, który NIESIE ZNAKI,
ten, który powinien sam BYĆ ZNAKIEM.

Ministrant przez swoje służenie pokazuje, że “uczestniczy w liturgii”, to znaczy współdziała i współtworzy ją, czynnie się w niej angażując. Wielu świętych było ministrantami. Służyli oni wiernie Chrystusowi i dzisiaj są patronami ministrantów. Każdy z nich osiągnął doskonałość dzięki: pracowitości, sumienności, gorliwości, żarliwej modlitwie, codziennemu naśladowaniu Chrystusa.

Do patronów ministrantów należy:
– św. Tarsycjusz, męczennik rzymski z II wieku,
– św. Stanisław Kostka, XVI wiek (Polska),
– św. Alojzy Gonzaga, XVI wiek (Włochy),
– św. Jan Berchmans, XVII wiek (Belgia),
– św. Dominik Savio, XIX wiek (Włochy).

Zespół liturgiczny tworzą:

  • turyfer – ministrant niosący kadzielnicę;
  • krucyfer – ministrant niosący na czele procesji krzyż;
  • akolici – przygotowują ołtarz i dary ofiarne, w procesji niosą świece;
  • lektorzy – wierni, którym została powierzona funkcja czytania podczas Mszy św. tekstów z Pisma św., oprócz Ewangelii;
  • kantor – kieruje śpiewem zgromadzonych wiernych, intonuje wezwania i śpiewy; wykonuje psalm po czytaniu albo śpiew “Alleluja” przed Ewangelią;
  • nawikulariusz – ministrant niosący łódkę z kadzidłem;
  • komentator – jego zadaniem jest objaśnianiem i pouczanie o obrzędach liturgicznych;
  • ceremoniarz – troszczy się, by liturgia była sprawowana pięknie, z godnością i w należnym porządku.

“Do Ciebie wołam, Panie, prędko mi dopomóż;
– usłysz głos mój, gdy wołam do Ciebie.
– Niech moja modlitwa będzie stale przed Tobą jak kadzidło…” (Ps 141,1-2).

Okadzenie Najświętszego Sakramentu, biskupa,   celebransa,   zgromadzonego ludu, krzyża, paschału,  relikwiarza,  księgi Ewangelii, darów ołtarza – jest symbolem modlitwy i uwielbienia Boga.  Ten znak niesie w sobie przesłanie:  modlitwy Ludu Bożego, wznoszą się  do Nieba, jak dym kadzidła;  wzywa zebranych przy  ołtarzu Pańskim,  do  śpiewania całą duszą pieśni uwielbienia.

Posługa turyfera  posiada więc  swoją doniosła rolę w sprawowaniu liturgii. Na zdjęciu powyżej: Msza św. przy ołtarzu polowym Sanktuarium św. Siostry Faustyny; Jego Ekscelencja Biskup Włocławski Wiesław Mering napełnia kadzielnicę. Przed odczytaniem fragmentu z Ewangelii, zostanie okadzona księga zwana Ewangeliarzem.

Trudno sobie wyobrazić procesję bez krzyża na czele podążających do ołtarza. Ten znak Chrystusa określa wszystkich, którzy idą za nim: to uczniowie Pana, owce  Dobrego Pasterza, lud słuchający Jego głosu; krzyż wyznacza nam drogę, on nas prowadzi do Niebieskiej Krainy.

Krzyż jest znakiem, w którym czytamy przesłanie: gromadzimy się w Imię Pana!
 

Na zdjęciu powyżej: spotkanie niepełnosprawnych Diecezji Włocławskiej – procesja z domu św. Faustyny na Głogowcu, do kościoła Jej chrztu w Świnicach Warckich.